Παπαριές στον κύβο

Θα έλεγα παπαριές στο τετράγωνο, αλλά αυξάνονται εκθετικά. Οπότε, καλύτερα στον κύβο.

Σήμερα, προσπαθώ να χωνέψω αυτά που διαβάζω και βλέπω, αλλά δε χωνεύονται με τίποτα. Για παράδειγμα «έσωσε η Ελλάδα την Κρήτη» (η οποία δεν είναι Ελλάδα, ε;) ή «Ελλάδα το Ιράν της Ευρώπης», «συμπαγές Τούρκικο πράμα». Σου είχα πει, οι μάσκες δεν έχουν πέσει όλες ακόμα. Περίμενε, έχει κι άλλο. Και καλά, την παραδοσιακή δεξιά την ξέραμε. Τώρα που δείχνουν και οι «προοδευτικοί» τα χαρακτηριστικά τους, ας κρίνει ο κάθε ένας που εναποθέτει τις ελπίδες του. Από το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» στο «οτιδήποτε Ελληνικό είναι και Φασισμός» ένα πράμα. Έφτασε 40 χρονών ο άλλος για να πει τη λέξη Έλληνας, ζητώντας βέβαια ψήφους από τους «εργαζόμενους». Πω ρε πούστη μου κατάντια….

Για δύο μικρά πραγματάκια είμαι περήφανος για τη γενιά μου πάντως. Το πρώτο είναι, ότι δε σκοτωθήκαμε μεταξύ μας, αν και με νύχια και με δόντια όλο το κατεστημένο των φραγκάτων και των «ιδεολόγων» ήθελε το αντίθετο. Και το δεύτερο που είναι επίσης μεγαλειώδες, είναι ότι κανένας από τους φίλους μου και τους γνωστούς μου (όπως και εγώ) δεν ψηφίζουμε αυτό που ψήφιζαν οι γονείς μας. Εγώ βέβαια, κοντεύει να γίνει παράδοση δεκαετιών, οδεύω μαθηματικά στο μηνυματάκι στο χαρτί. Αν δε βάλω καμιά κουράδα φρέσκια. Μια δυο φορές έριξα κάτι άλλο (τη μία λόγω πλατείας) από τα οποία τίποτα δεν μπήκε στη Βουλή. Σε αυτό άργησαν λίγο τα παιδιά που ήταν από δεξιές οικογένειες, αλλά εδώ και κάποια χρόνια και αυτοί, πολλοί εκ των οποίων είναι γονείς με παιδιά, δεν πάνε σα στρατιωτάκια στη σειρά να ψηφίσουν ότι ψηφίζουν οι γονείς τους. Έχω και φίλους που κατάγονται από δεξιές οικογένειες. Μήπως να ζητήσω άδεια και για αυτό; Μήπως να ζητήσουν αυτοί καμία άδεια «ιδεολογικής» καθαρότητας, ή να απολογηθούν γιατί ψήφιζαν ότι ψήφιζαν οι γονείς τους;

Είμαστε η γενιά, που μπορεί να την πει σε όλους. Και στους πριν, γιατί δεν τους ένοιαζε ο κόσμος που ζήσαμε αν και υπέφεραν για να μας προσφέρουν αυτά που έχουμε πολλές φορές, όπως στη δική μου περίπτωση, και στους μετά, γιατί ο κόσμος δεν είναι σίγουρα ένα κλικ και ένα Like. Και εγώ προσωπικά, δεν έχω ούτε ένα φίλο που να έχει γίνει πλούσιος κλέβοντας ή εξαπατώντας. Έτσι; Να ξηγιόμαστε λίγο.

Ήθελα να σου πω για κάποιους άλλους ήρωες των οποίων η ψυχραιμία, το θάρρος και η αυταπάρνηση, είχε μεγαλείο, το οποίο ουδέποτε αναγνωρίστηκε.

Επειδή πριν από δύο μέρες ήταν η επέτειος που καταλύθηκαν πολλά από τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα του τόπου μας, βλέπω ότι κάτι ξεφτιλισμένοι παπαρολόγοι, στο πλαίσιο της μηδενικής τους προσφοράς σε οτιδήποτε πλην του κόμματός τους, προσπαθούν ακόμα να κάνουν το άσπρο μαύρο για να νομιμοποιήσουν όλων των ειδών τα εγκλήματα στα οποία είναι συμμέτοχοι. Γιατί της χούντας λίγο πολύ τα ξέρουν όλοι. Τα υπόλοιπα; Τώρα δε γίνονται ακόμα εγκλήματα;

Το ποιοι ήταν ήρωες, ποιοι πέρασαν άσχημα, και ποιοι την πλήρωσαν κατά τη διάρκεια της χούντας, δε θα το μάθεις ποτέ στην πραγματικότητα και συνολικά. Μόνο κάποιους ξέρεις, πολλοί εκ των οποίων χώθηκαν σε κάποιο κόμμα, και η παρουσία τους και η προσφορά τους αντί να κάνει τους ανθρώπους πιο σοφούς ώστε να μη δημιουργηθούν ξανά οι συνθήκες για οτιδήποτε παρόμοιο, συνεπικουρεί για τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα.

Καθώς όπως σου είπα, και εμείς οικογενειακώς είχαμε τραβήξει μια «μικρούλα» ταλαιπωρία, όχι βέβαια όπως άλλους που βασανίστηκαν στην ΕΣΑ και τέτοια, δεν έχω καθόλου καλή άποψη για τη χούντα. Ρε δε πα να λένε ότι υπήρχανε δουλειές και τέτοια. Στα αρχίδια μου κιόλας. Μόνο η δουλειά σου σε νοιάζει; Τελικά όμως, νομίζω ότι στους περισσότερους ανθρώπους που τότε τους έλεγαν δημοκρατικούς (περίπου το 50-60% τότε), αυτό που τους την έσπαγε περισσότερο από όλα, ήταν το γεγονός, ότι ο κάθε αγράμματος και αστοιχείωτος  υπό την σκέπη της τότε αστυνομίας, ασφάλειας και παρακράτους, μπορούσε να κάνει τη ζωή ποδήλατο σε όποιον γούσταρε.

Έτσι λοιπόν, όσο περνάνε τα χρόνια, εκτιμάω ακόμα περισσότερο εκείνα τα παιδιά που κατά την εξέγερση του πολυτεχνείου τους χαρακτήριζαν αναρχικούς και συνθήματα είχαν μεταξύ άλλων «Κάτω η Χούντα, πάνω η Φούντα» οι οποίοι θα πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουν τώρα για να ανοίξουν τα στραβά πολλών ανεγκέφαλων. Το μίσος για οτιδήποτε Ελληνικό, έφερε μίσος πάλι. Τσίμπησαν σα μαλάκες και μας παίρνουν στο λαιμό τους.

Ήταν και αυτοί βλέπεις ήρωες (τα πραγματικά παιδιά του Πολυτεχνείου) γιατί δεν κάθισαν στα αυγά τους, παρότι πολλοί εξ ‘αυτών ήταν από αστικές και πλούσιες οικογένειες. Οι μουσικές που άκουγαν ήταν γαμάτες (πολλές τις ακούμε και σήμερα ακόμα) και γενικά η συνεισφορά τους ήταν μεγάλη. Οι περισσότεροι, δεν το έπαιξαν «αγωνιστές», δεν τους είδες βουλευτές και καθηγητές πανεπιστημίου.

Δυστυχώς όμως, πολλά από αυτά τα παιδιά, τα οποία μεγάλωσαν και έγιναν καθεστώς, δεν είπαν κάποιες μεγάλες αλήθειες οι οποίες θα βοηθούσαν στο να περιοριστεί το μίσος από όλες τις πλευρές. Μόνο λίγοι μίλησαν και αυτούς δεν τους άκουσε κανένας. Τυχαίο λες; Σε τέτοια θέματα μάγκα μου, τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Παρότι οι πρωτεργάτες της χούντας ανέλαβαν πλήρως όλη την ευθύνη (να τα λέμε αυτά) λίγοι, πολύ λίγοι ανέφεραν το γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά τα οποία ήταν μέσα και έξω από το πολυτεχνείο, όταν τους κυνηγούσε η αστυνομία, αλλά κυρίως το παρακράτος, έτρεχαν για να σωθούν στους στρατιώτες. Δεν τονίστηκε αρκετά το γεγονός, ότι πολλά από τα παιδιά έτρεχαν και τη γλύτωσαν γιατί πήγαν στις μεριές όπου ήταν μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων για να γλυτώσουν από την ασφάλεια. Ποτέ δεν αναγνωρίστηκε η προσφορά όλων όσων ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να πυροβολήσουν, είτε ήταν έφεδροι είτε ήταν αξιωματικοί, ή όταν πυροβολούσαν βαρούσαν στο γάμο του καραγκιόζη. Λες να μην ήξεραν σημάδι; Θα βαρούσαν στο ψαχνό και οι νεκροί θα ήταν δεκάδες; Μυαλό θέλει αυτό; Αυτό, επειδή ο μέσος «ιδεολογικός» ούγκαλος που για να πει πόσο κάνει ένα και ένα πρέπει να ανοίξει βιβλίο ιδεολογίας (κεφάλαιο 3, παράγραφος 4, στίχος παπάρια) ήθελε το μίσος και μόνο το μίσος, όχι την αντίσταση και τη Δικαιοσύνη. Και σε καμία περίπτωση, τη Δημοκρατία όπως αποδείχθηκε. Είναι δούλος της Δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ψυχοπάθεια, δεν είναι προνόμιο μόνο της μιας μεριάς. Χώνεψε τι σημαίνει αυτό.

Καταλαβαίνεις ποιο θα ήταν το τίμημα για αυτούς που δεν υπάκουσαν διαταγές και μάλιστα σε περίοδο με ταραχές; Άρνηση διαταγής; Στρατοδικείο για εσχάτη προδοσία. Μην ξεχνάς, ότι το καθεστώς ήταν στρατιωτικό. Δεν ήθελε παπάρια αυτό; Δεν προστάτεψαν τον τόπο μας από ένα νέο εμφύλιο ή κάτι παρόμοιο; Ήταν φασίστες και αυτοί; Είδες κανέναν να ζητάει παράσημο ή τιμητικές διακρίσεις; Σε ρωτάω, είδες; Ξέρεις τι θα είπαν μεταξύ τους; Έκανα απλώς αυτό που θεωρούσα ΧΡΕΟΣ μου. Το οποίο βέβαια έσωσε από ένα μεγαλύτερο αιματοκύλισμα.

Στα μάτια τα δικά μου, και αυτοί ήταν Ήρωες και τους ευχαριστώ δημόσια και αυτούς κι ας ήταν από την άλλη μεριά εκείνη την περίοδο. Όπως κουβαλάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα μου αυτούς που αντιστάθηκαν στην κατάλυση της έστω πετσοκομμένης δημοκρατίας, με τα χρόνια μπήκαν και άλλοι στην καρδιά μου και μεγάλωσε. Και σιγά μη δώσω και λογαριασμό σε κανέναν.

Πάντως, κρίνοντας από τη συνέχεια, και τώρα που γνωρίζω για αρκετούς τι ήταν στην πραγματικότητα και πώς μας παρουσιάστηκαν από τα ΜΜΕ, σου δηλώνω δημόσια ότι άτομα που δεν έφαγαν ούτε μια σφαλιάρα από ασφαλίτη, που οι ίδιοι και οι οικογένειές τους ζούσαν μια χαρά επί χούντας, σου παρουσιάστηκαν σαν αγωνιστές. Και ξέρεις γιατί; Γιατί υπήρχαν κάτι άλλοι «αγωνιστές» που τους νομιμοποίησαν. Από την καθαρότητα των «Εθνικοφρόνων» στην «ιδεολογική» καθαρότητα. Το τι βρωμάει περισσότερο, αποφάσισέ το εσύ.

Ακόμα και στους βασανιστές υπήρχαν διαφορές όπως περιγράφει με λεπτομέρειες ο Χρόνης (Μίσσιος) στο βιβλίο του «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». Υπήρχαν αυτοί που βασάνιζαν «καλά», με χέρια σαν φουρναρόφτυαρα που έλεγε και ο Χρόνης και έπαιρναν προαγωγές για αυτό. Υπήρχαν και κάποιοι άλλοι, που αφού το γνώρισαν σαν άνθρωπο έκαναν ότι τον βαράνε για να βλέπουν από μακριά οι ανώτεροι και να νομίζουν ότι «κάνουν σωστά τη δουλειά τους». Πόσοι ήταν αυτοί που βασανίστηκαν όπως ο Χρόνης; Πες μου ένα αριθμό λίγο. Δεν είναι καιρός να το συζητήσουμε λίγο; Γιατί τα ψέματα σε ένα τόσο απάνθρωπο φαινόμενο μπορεί να φέρουν εντελώς τα ανάποδα αποτελέσματα από αυτά που σχετίζονται με την ανθρώπινη πρόοδο, η οποία δεν έχει σχέση με «ιδεολογία». Έχει σχέση με την πραγματικότητα, την ανθρώπινη εξέλιξη και την παιδεία μεταξύ άλλων. Γιατί έτσι πώς πάμε, το πιθανότερο που μπορεί να γίνει είναι να συνεργαστούν οι γιαλαντζί αγωνιστές με τους πραγματικούς βασανιστές και οι υπόλοιποι που στάθηκαν σαν άνθρωποι να πάρουν τον πούλο στην ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται και δεν είναι καθόλου φάρσα.

Σήμερα που λες, αυτοί που βασάνιζαν με τη «Νομιμότητα» σε όλους τους τομείς παίρνουν προαγωγές. Μόνο στα Πανεπιστήμια δες, ποιοι τύποι συνεχίζουν να εξελίσσονται και καλό θα ήταν να δεις και τις οικογενειακές τους ιστορίες για να βγάλεις συμπέρασμα. Στη Χούντα χουντικοί, στη Δημοκρατία «δημοκρατικοί» και όταν ζορίζουν τα πράγματα μπορεί να γίνουν και «αριστεροί» ή «κομμουνιστές», μαζί με την ασυλία που αυτοί οι όροι φέρουν. Άσε που αν ξαναγίνει στρατιωτικού τύπου χούντα, μπορεί να τους δεις να γίνονται και «εθνικιστές». Θα τρίζουν τα κόκαλα του Λαμπράκη και του Μπελογιάννη με αυτά που γίνονται.

 Είναι προφανές, το ότι διαφωνώ με πολλά πράγματα από όλους τους χώρους και ιδεολογίες, δε σημαίνει ότι δεν έχω και τους προσωπικούς μου ήρωες, τους οποίους ούτε διαπραγματεύομαι, ούτε τους πουλάω σε κανένα κόμμα και σε κανένα θεσμό. Ούτε απαγόρευσα σε κανέναν τίποτα σχετικό και για αυτό δε δέχομαι ιδεολογικούς μπάτσους και βασανιστές να μου γαμάνε το μυαλό. Άσε να κρίνω μόνος μου ποιος ήταν ήρωας και γιατί, σκεπτόμενος και τις συνθήκες τις οποίες έζησαν. Και δυστυχώς, δε γνωρίζω ούτε καν τα ονόματα των περισσοτέρων. Για τον κάθε ένα πρέπει να ψάχνω χωριστά. Πόσους να προλάβω;

Κι όμως, όσο περνάει ο καιρός, αισθάνομαι όλο και περισσότερη αγάπη και σεβασμό σε όλους αυτούς τους συμπατριώτες μου και όχι μόνο, που μέσα στις πολύ ταραχώδεις περιόδους που έζησαν, κράτησαν την ανθρωπιά τους γιατί ήθελαν τα παιδιά τους να μην ξαναζήσουν τέτοια απάνθρωπα σκηνικά.

Είναι ξέρεις, οι ανώνυμοι κατά τα ΜΜΕ και τα κόμματα. Αυτοί που δεν ήταν επαγγελματίες αγωνιστές, πατριώτες και αντιστασιακοί. Δεν ήταν από καλό «σόϊ» για να πάρουν τίτλους και να καρπωθούν τις θυσίες άλλων. Τον παππούλη να θυμάσαι που όταν πήγε να παραλάβει το μετάλλιο για τον αγώνα στην Εθνική Αντίσταση δεν ήξερε ούτε 3 στους 10 από αυτούς που τιμήθηκαν ρωτώντας «ποιοι είναι αυτοί; Αυτός δεν είχε σχέση καν. Ο άλλος δεν έφυγε από το σπίτι του κ.ο.κ». Αυτοί για τους οποίους ποτέ δε θα γραφτεί μια ιστορία. Αυτοί που οι αντίστοιχοί τους σήμερα είναι σαστισμένοι, κρατιούνται για να μη γίνει της πουτάνας και τη γλυτώσουν αυτοί που θα έπρεπε να πληρώνουν και να ζητάνε συγνώμη κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής τους, είτε είναι φραγκάτοι νταβατζήδες, είτε «εργαζόμενοι» με μόνο προσόν την κομματική ή οικογενειακή και πολλές φορές θρησκευτική ταυτότητα.  

Ερώτηση κρίσεως. Ας πούμε ότι φεύγει αύριο η τρόϊκα και βγαίνουμε στις «αγορές» συνεχόμενα. Είμαστε εντάξει δηλαδή, τελείωσαν όλα; Και με τους εντός και με τους εκτός;

Κάτσε, περίμενε, έχει κι άλλο να δεις. Ακόμα μάγκα μου, δεν είδες τίποτα. Τον πάτο του βαρελιού, δεν τον είδες ακόμα. Και επειδή είναι αρκετά έξυπνοι, θα σε έχουν εκεί κοντά για πολύ καιρό. Να είσαι συνέχεια μεταξύ Φόβου και Αγωνίας, όπως τα βασανιστήρια κατά τα οποία δε δίνουν τροφή και νερό στον κρατούμενο, και εκεί που τον πιάνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του δίνουν λίγες βιταμίνες, οι οποίες είναι αρκετές να του ξυπνήσουν το ένστικτο της επιβίωσης. Είδες πόσο τα έχουν μελετήσει τα απανταχού της γης γαμίδια; Τι νομίζεις, ότι δεν τα ξέρουν και δεν τα εφαρμόζουν μαζικά τώρα; Κοιμάσαι ακόμα παλικάρι μου. Ξύπνα ρε γαμώτο λίγο. Έτσι, να δεις πώς είναι κι αν δε σ’ αρέσει ξανακοιμήσου μετά.

Δε ζήτησες και δε ζητάς Δικαιοσύνη. Χωρίς Δικαιοσύνη, δεν έχεις τίποτα. Θα θέλεις μαλάκα μου να γυρίσουν πίσω τα χρόνια όταν θα καταλάβεις που πάει το πράγμα, και δε θα μπορείς. Δεν μπορείς να φανταστείς τι θα είσαι έτοιμος να ανταλλάξεις προκειμένου να γυρίσουν πίσω τα χρόνια. Και δε θα μπορείς, στο Λόγο μου αυτό. Και ότι και να προσπαθήσεις να κάνεις για να αποκαταστήσεις όλα τα εγκλήματα που έγιναν και γίνονται, δε θα πιάνει τίποτα μέσα σου. Γιατί τώρα, δεν μπορεί να πεις άλλο δεν ήξερα, ή δεν μπορούσα. Γιατί στην καλύτερη περίπτωση, θα έχεις δίπλα σου κόσμο από το Matrix. Στη χειρότερη, ούτε εγώ μπορώ να φανταστώ. Το αρνούμαι γιατί δε θα το ζήσω αυτό.

Και μια τελευταία ερώτηση κρίσεως. Που μπορεί να αποταθεί κάποιος Δημόσιος Λειτουργός, Δικαστικός Λειτουργός, Εισαγγελέας, Αστυνομικός, Στρατιωτικός, ενεργός πολίτης οποιασδήποτε ιδεολογίας η μη, ακόμα και πολίτες που είναι σε αντιεξουσιαστικές κινήσεις, στην περίπτωση κατά την οποία ανώτεροί του ή της ίδιας ομάδας έχουν σχέση με το παρακράτος; Ε; Έχεις δει τι έχει γίνει όταν καταγγέλλουν παρέμβαση στο έργο τους; Έχεις δει πόσοι Τίμιοι άνθρωποι βασανίζονται και δεν ξέρουν σε ποιον να μιλήσουν; Αν είχαμε καταφέρει να συνεννοηθούμε για μεγαλύτερα πράγματα τότε στις πλατείες, θα είχαν ένα αντίπαλο δέος το οποίο θα ήταν ένα γεμάτο 70%; Ναι ή όχι; Πώς μπορεί να βγει το καλύτερο και το πιο ανθρώπινο από όλους τους χώρους μπροστά μου λες; Στις ειδήσεις και στα κόμματα περιμένεις να το δεις;

Σκέψου το λίγο και την επόμενη φορά να φανείς πιο Σοφός.