Για τον 19χρονο Stephen Sutton και την Αμαλία Καλυβίνου

Κοίτα να δεις τι έγινε τώρα. Είμαστε λίγο περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι, ΟΚ; Από τη μια βλέπεις τι γίνεται, τι θεωρείται σπουδαίο, ποιοι και πώς γράφουν την ιστορία και σου έρχεται να ξεράσεις.

Από την άλλη, όσο σκατά να περνάς εσύ, πάντα μα πάντα βλέπεις άλλους συνανθρώπους σου που περνούν χειρότερα, επίσης χωρίς να φταίνε. Που και που, να το βουλώνεις και να λες κανένα ευχαριστώ δε βλάπτει. Που και που είπα, όχι να το βουλώνεις συνέχεια σαν εθελόδουλος.

Και εγώ προσωπικά, παρότι είδα το Χάρο με τα μάτια μου τρεις φορές από πολύ κοντά, και μερικές άλλες δίπλα, και σε καμία δεν ήταν όπως βλέπεις στις διαφημίσεις και στις ταινίες, τουλάχιστον σε εμένα, αισθάνομαι πολύ προνομιούχος αφενός που είμαι εδώ και στα γράφω, αφετέρου και εκεί κάπου έξω, είναι και άλλοι, κάποιοι από τους οποίους μου είπαν ευχαριστώ και ελπίζω όταν ζορίζονται να θυμούνται και να παίρνουν δύναμη και ελπίδα.

Έλα όμως που δε γίνεται να προλάβεις το κακό πολλές φορές, ούτε καν για τους δικούς σου ανθρώπους. Έλα όμως, που βλέπεις ένα καράβι, όπως αυτό στην Κορέα να παίρνει στο βυθό ανθρώπινες ψυχές και παιδικές ψυχούλες. Έλα όμως, που όταν γίνεται ένα, έστω και ένα ατύχημα ή έγκλημα αυτόματα σου περνάνε από το μυαλό πόσοι άνθρωποι κοντά σου και μακριά σου χάνονται για λόγους που δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Και δεν πιάνουμε καν τους πολέμους, την πείνα, και τις άθλιες συνθήκες εργασίας που οδηγούν με βεβαιότητα σε πρόωρους θανάτους.

Και εκεί, αφενός καταλαβαίνεις ότι όσο βάρος και συνείδηση και γνώση να κουβαλάς, δεν είσαι ούτε ο super man, ούτε ο υπερεπιστήμονας ο οποίος μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Και είναι πολύ σκατά αυτό το συναίσθημα. Σκατά και απόσκατα. Δεν το περίμενα έτσι όταν ήμουν πιτσιρικάς, περίμενα ότι θα έχω κάνει πιο σημαντικά πράγματα για τον κόσμο.

Κι όμως, μεγαλείο έχουν πολλοί άνθρωποι ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες της ζωής τους, εκεί που μετράει ανάποδα ο χρόνος. Εκεί, που εσύ στην ασφάλεια του υπολογιστή σου διαβάζεις την είδηση, και είναι δικό σου θέμα, αν θα τη νιώσεις και θα πάρεις λίγο από το βάρος. Μετά, συνειδητοποιείς, ότι αυτό, μόνο βάρος δεν είναι. Είναι δύναμη. Αρκεί να ξέρεις πώς να τη χρησιμοποιήσεις για το καλό όσων περισσότερων ανθρώπων γίνεται και για το δικό σου φυσικά.

Ο Stephen Sutton λοιπόν, είναι ένας 19χρονος ο οποίος αυτή την ώρα που γράφω, από ότι κατάλαβα και με βάση τα ιατρικά δεδομένα, παίζει να περνάει τις τελευταίες του μέρες. Μπορείς να πεις κάτι; Έλα ντε. Προσπάθησε λοιπόν να ζήσει αυτά που θα ήθελε κάνοντας ευχές από τις οποίες πραγματοποίησε τις περισσότερες, όχι όμως όλες. Και γενικά, εκτός από γνωμικά, ή σοφά πράγματα που έχω διαβάσει ή ακούσει από άλλους, όπως θα έχεις δει δεν έχω βάλει ποτέ κείμενο ή παράγραφο που δεν είναι δικιά μου. Προσπαθώ να βάλω το δικό μου λόγο, όπως το νιώθω και όπως τον έχω ζήσει.

Σήμερα όμως, θα το κάνω και θα βάλω μια παράγραφο, με την καρδιά μου, και με την ευχή μου να γίνει ένα θαύμα που θα έχει και αλυσιδωτές θαυματουργές αντιδράσεις στο θέμα ανθρωπιά, το οποίο οι ψυχοπαθείς, το θεωρούν αδυναμία. Για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει, εγώ το θεωρώ τη μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να έχω και να έχουμε. Είναι βασανιστήριο, δε λέω, είναι όμως και Μεγαλείο.

Για το Μεγαλείο Ψυχής που δείχνει λοιπόν ο πιτσιρικάς βάζω μια παράγραφο που έγραψε στους φίλους του.

«Τα καλά νέα είναι πως είμαι ακόμα εδώ και αναπνέω, περίπου. Είμαι συνέχεια συνδεδεμένος με το οξυγόνο και δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Λόγω των όγκων ο δεξιός μου πνεύμονας έχει καταρρεύσει, αν τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι θετικά ίσως μου βάλουν ένα στεντ κι αυτό θα μου εξασφαλίσει μερικές επιπλέον μέρες. Γενικά νιώθω αδύναμος, η παραμικρή κίνηση μου κόβει την ανάσα, δυσκολεύομαι να μιλήσω, ακόμα και να γράψω αυτό το μήνυμα. Δυστυχώς δεν μου μένει πολύς χρόνος αλλά θέλω να ξαναπώ σε όλους σας πόσο καλά πέρασα το τελευταίο διάστημα. Δεν θέλω να πεθάνω αλλά ελπίζω το ταξίδι μου να επηρέασε αρκετούς ανθρώπους προς το καλύτερο και να τους δίδαξε να μην θεωρούν τη ζωή δεδομένη. Σε αυτή την κατάσταση που μου μοιάζει τόσο άδικη και ανεξήγητη, τουλάχιστον υπήρξε ένας σκοπός για μένα στη σύντομη ζωή μου, που μπορεί να ανακουφίσει από τον πόνο. Ο καρκίνος είναι χάλια αλλά η ζωή ήταν υπέροχη».

Μπορεί να έχω διδάξει πολλά και διάφορα. Μέσα στην τσατίλα μου και τη Δίκαια Οργή μου όμως ξέχασα ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη, έστω και για μερικές μέρες, καθώς το γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι δεν είναι. Για τις λίγες μέρες που το ξέχασα πάντως, απλώς θα ήθελα να του πω ένα ευχαριστώ.

Και επειδή ακριβώς εδώ στην Ελλάδα, πριν μερικά χρόνια είχε γίνει ένα σκηνικό, το οποίο δεν το πρόλαβα, αλλά με γονάτισε, αυτό το μήνυμα θέλω να είναι ένας μικρός φόρος Τιμής για την Αμαλία Καλυβίνου. Στον ακόλουθο σύνδεσμο ο δικός της αγώνας, και τα δικά της λόγια.

http://fakellaki.blogspot.gr/

Δικαιοσύνη, φυσικά και δεν πρόκειται να αποδοθεί για την Αμαλία, και για κανέναν καρκινοπαθή εν γένει. Δικαιοσύνη όμως θα αποδοθεί, όταν εμείς θυμόμαστε. Τουλάχιστον την προστυχιά και την αλητεία, να μην την επιβραβεύουμε, ε; Τι λες;

Μήπως θα ήταν καλύτερο λες, να βάζω μόνο αισιόδοξες ιστορίες; Θα με κάνει να έχω πολλά views; Και αυτό κατευθείαν θα με κάνει πιο σημαντικό; Μπα. Να μπω και σε ιστοσελίδες «κοινωνικής δικτύωσης»; Και να έχω ακόμα πιο πολλά views; Μπα. Μήπως να γραφτώ σε κανένα κόμμα για να έχω ασυλία; Μπα. Μήπως να ξεχάσω και να μη με επηρεάζουν οι ιστορίες πιο απλών ανθρώπων γιατί θα χάσω κάτι από τους «σημαντικούς» και τους «υψηλού κύρους»; Μπα. Ίσα-ίσα, οι ιστορίες των απλών ανθρώπων με ενδιαφέρουν περισσότερο τελικά. Άλλωστε, για πες μου τώρα, πόσους από τους «γνωστούς» θεωρείς «σημαντικούς»; Για πες, ακούω.

Μάλλον έρχεται η ώρα που θα πω και τις δικές μου ιστορίες, όλες τις πραγματικές, οι οποίες, δεν έχουν πρωταγωνιστή εμένα πάντα, έχουν κι άλλους ανθρώπους, τους οποίους γνώρισα, πέρασα πολλές ώρες μαζί, και όποτε ζορίζομαι τους σκέφτομαι και δεν τους αφήνω να φύγουν. Γιατί πολύ καλά λέει το ρητό «οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάς». Και εγώ, δεν πρόκειται να ξεχάσω.

Εσύ τι κατάλαβες τώρα; Ότι δε θέλω να ζήσω όμορφα ή ότι θα πάρω μόνο το μελαγχολικό και λυπηρό μέρος από αυτούς που λείπουν; Πλάκα μου κάνεις; Και τι θα λένε εκεί πάνω τώρα; Εσύ αν έλειπες εκεί πάνω και ένιωθες με ενέργειες που δε μπορούν να μετρηθούν με τους «ορθολογικούς» τρόπους, τους από δω κάτω να σε σκέφτονται και να ζορίζονται, πώς θα ήθελες να σε θυμούνται; Με θλίψη και ηττοπάθεια, ή σαν προνομιούχοι που μοιραστήκατε μέρος του ταξιδιού που λέγεται ζωή και να παίρνουν δύναμη και κουράγιο. Ε;