Τα ΜΜΕ περίμεναν αίμα και η Κύπρος τους την έφερε (και μπράβο της)….

Και επιτέλους, ελπίζω να πήραμε ένα μικρό μάθημα πολιτισμού. Είδατε τι ωραία είχε στηθεί το σκηνικό στην Κύπρο; Κανάλια εντός και εκτός περίμεναν. Όλο το σκηνικό είχε τις προϋποθέσεις για να αποκτήσουν ξανά τα ΜΜΕ την αίγλη τους και την τρομολαγνεία τους. Αν δεν το καταλάβατε, η κρίση για τα μεγάλα ΜΜΕ ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί γιατί είχαν πέσει λίγο. Και;

Και τους την έφεραν οι Κύπριοι. Όλοι με υπομονή, με περισυλλογή, και αν μιλήσετε με κάποιους, θα δείτε ότι έχουν και φόβο μέσα τους και χρειάζονται στήριξη, αλλά κοιτούν να κάνουν και την αυτοκριτική τους ταυτόχρονα. Και τι ζητήσανε λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώστες; ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Αναπόφευκτα λοιπόν, νομίζω ότι τίθεται και θέμα σύγκρισης. Τώρα, ας δούνε και αυτοί που κάνουν ότι δε βλέπουν τη στάση των θεσμών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θεσμός, δεν είναι μόνο το Κοινοβούλιο. Με τη στάση τους όμως τι είπαν; Αδελφοκτόνο αίμα θέλετε; Πάρτε τα αρχίδια μας.

Και κάτι ακόμα. Αν πρυτανεύσει επιτέλους και η λογική και λίγο η Σοφία στους υψηλά ιστάμενους στην ΕΕ και δε ζητήσουν επιπρόσθετα εξοντωτικά αυστηρά μέτρα, η Κύπρος, θα δείτε ότι θα σηκωθεί πιο γρήγορα από όλο το Νότο. Γιατί έχει Κράτος, έχει θεσμούς, και έχει περάσει επίσης δύσκολα. Θα δείτε ότι οι περιορισμοί και η αστάθεια τουλάχιστον στα καθημερινά πράγματα θα αρθούν πολύ συντομότερα (σας το είχα πει πριν λίγες μέρες αν θυμόσαστε) και αν βοηθήσουμε και εμείς έμπρακτα αλλά και με ψυχολογική στήριξη όλων των ειδών, θα σηκώσουμε ανθρώπινα όλη τη Νότια Ευρώπη αρχικά. Και ότι γίνεται με ανθρώπινο τρόπο, με ανθρώπινο θα γυρίσει και από το Βορρά. Κανένας λαός, ούτε στο Βορά αλλά ούτε και στο Νότο δεν είναι λαός δολοφόνων. Άνθρωποι ζούνε και εκεί, άνθρωποι και εδώ. Και όταν οι άνθρωποι θέλουν να λύσουν προβλήματα, τα λύνουν, αυτό μου έχει δείξει εμένα η ζωή μου.

Επιπλέον, αντί για θεωρητικές παπαριές, αερολογίες και τσιτάτα, θα πρέπει να αποφασίσουμε μαζί το ρεαλιστικότερο τρόπο για να φύγει αυτό το τέλμα το οποίο δεν είναι οικονομικό, αλλά και ψυχικό. Όχι τίποτα άλλο, αλλά βγαίνουν και λάδι οι κύριοι υπεύθυνοι, μεγάλοι και μικρότεροι, της δικής μας τραγωδίας. Και για να αποφασίσουμε μαζί, θα πρέπει πρώτα να πάρει τον πούλο η μαλακισμένη νοοτροπία αρκετών. Και τότε, ίσως να μπορέσουμε να δώσουμε το μεγαλύτερο μάθημα πολιτισμού στη σύγχρονη ιστορία του πλανήτη. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, δε θα είναι μια γιορτή τοπικού χαρακτήρα. Θα είναι γιορτή της ανθρωπότητας ολόκληρης και θα την έχουμε προκαλέσει εμείς εδώ, κάτω από αυτές τις συνθήκες, μετά από τόσους θανάτους, τόση κατάθλιψη και τέτοιου μεγέθους βιασμό της ψυχής αλλά και τη νοημοσύνης. Τότε, θα μπορέσουμε να τους πούμε όλους πολλά, αλλά και να τους ρωτήσουμε για να κάνουν και εκείνοι τη δικιά τους αυτοκριτική την απλή ερώτηση. Αυτός ήταν ο πιο πολιτισμένος και Δίκαιος τρόπος που μπορέσατε να βρείτε για να πάμε ένα βήμα μπροστά;

Τέλος, και μιας και στο προηγούμενο μήνυμα είπα για το μήνυμα του 1821, σήμερα νομίζω ότι θα πρέπει να σκεφτούν οι έχοντες μυαλό και λίγες γνώσεις ιστορίας το μήνυμα που έδωσαν τα χρόνια που ακολούθησαν το 1821. Και ποιο ήταν αυτό; Εμφύλιοι, μιζέρια, δολοφονίες, τσιφλικάδες με αποτέλεσμα τι; Επιπλέον αίμα. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες έτσι ήταν. Σας λείπουν ρε παιδιά τέτοια σκηνικά; Μερικοί βλέπω, δε χόρτασαν και γουστάρουν να τα θυμούνται όχι για λόγους ιστορικής μνήμης και για να είμαστε πιο σοφοί, αλλά για άλλους λόγους. Ποιος ξέρει; Ίσως να εύχονται να θέλουν να τα ξαναδούν μέσα στη ψυχασθένειά τους, είτε είναι από τη μια είτε από την άλλη μεριά. Και ποιους συμφέρει περισσότερο ένα γενικευμένο μπάχαλο αυτή τη στιγμή ξέρετε; Αυτούς που αν παν τα πράγματα όπως πρέπει θα είναι σε λίγο στη φυλακή, μερικούς τωρινούς μεγαλοτσιφλικάδες που τώρα πλέον θίγονται (θυμήθηκαν την «πατρίδα» και αυτοί), και αυτούς που θα έρθουν να «επενδύσουν» σε μια κατεστραμμένη χώρα την οποία θα την αγοράσουν στο 1/100 της αξίας της και ακόμα λιγότερο.

Η μεγαλύτερη αντίσταση λοιπόν που μπορεί να γίνει σε αυτή τη φάση, είναι το ρεαλιστικότερο, το λογικότερο, το πιο αξιοπρεπές και το πιο ανθρώπινο σχέδιο όχι απλώς εξόδου από την κρίση αλλά εισόδου στη ζωή η οποία μας ανήκει, αλλά δεν την αισθανόμαστε καν δικιά μας.

Δικιά μας είναι η ζωή ρε! Έτσι όπως είναι τώρα θέλετε να τη ζήσουμε; Δε βαρεθήκατε τη μιζέρια και την κατάθλιψη; Εεεεεεεεεεεεεεεεε;

Το μήνυμα για το 1821 που άργησε λίγο

Καλησπέρα αγαπητοί μου αναγνώστες. Το μήνυμα λοιπόν για το 1821 ήρθε, λίγο καθυστερημένα βέβαια. Μου το έστειλαν έγκαιρα οι άνθρωποι που θυσιάστηκαν εκείνη την εποχή για άλλη μια χρονιά, αλλά λόγω του πέπλου της αστείρευτης υποκρισίας και ηλιθιότητας που υπάρχει πάνω από Ελλάδα και Κύπρο, καθυστέρησε λίγο.

Μου είπαν να σας πω, ότι συμβουλεύτηκαν πρώτα και κάποιους άλλους ανθρώπους οι οποίοι επίσης πέθαναν αλλά σε ειρηνικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, όπως αυτές που είχαν γίνει στην Αμερική πριν από δεκαετίες, και για αυτό είναι μάλλον ήπιο. Τώρα που μας βλέπουν από κει πάνω όλοι παρέα, έχουν πολλούς λόγους να αναρωτιούνται.

Άσε που δε μου έβγαινε και εμένα να απαντήσω. Να απαντήσω σε ποιον; Σε ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους χωρίς να πειράξουν ποτέ κανέναν; Να απαντήσω σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για να έχουν Πατρίδα; Να απαντήσω σε μανάδες που προτίμησαν να σκοτώσουν τα παιδιά τους για να μη γίνουν γενίτσαροι; Τι να πω σε όλους αυτούς;

Έτσι λοιπόν, και αφού το 1821 το τιμήσαμε όπως όλοι είδαμε (παρελάσεις κλπ.), μου είπαν να σας πω ποιος πρέπει να είναι ο εθνικός ύμνος της χώρας που φημίζεται για το κράτος Δικαίου, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Πάει ως εξής:

Σε γνωρίζω από τις μίζες

και το κλομπ του ματατζή

Σε γνωρίζω από τους γρόθους

που ‘χεις μέσα στη Βουλή

«Εργαζόμενοι» κι αφέντες

Σε πουλήσαν μια χαρά

Βάλ’ το κόμμα σου πιο πάνω

Και άει γαμήσου βρε ραγιά

Μου είπαν επίσης να σας πω, ότι αν προσβάλλεται κανένας τον έχουν γραμμένο στα αρχίδια τους και ας τους κάνει μήνυση αν αισθάνεται ότι έχει κάνει πιο πολλά για την «πατρίδα».

Επίσης, μάλλον θα πρέπει να δώσουμε νόημα στις λέξεις, όχι για τίποτα άλλο, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε. Σήμερα λοιπόν θα πιάσουμε για άλλη μια φορά το θέμα αλληλεγγύη,  λέξη η οποία στην πραγματικότητα φανερώνει ένα ανώτερο ανθρώπινο συναίσθημα, και έχει καταντήσει να είναι μια παπαριά με ιδεολογικά (και καλά) χαρακτηριστικά της πούτσας.

Σήμερα θα σας πω την αλληλεγγύη που ένιωσα όλους αυτούς τους μήνες. Περίμενα βλέπετε ο μαλάκας να δω για να το επιβεβαιώσω, ως πειραματικός επιστήμονας. Μέσα έπεσα. Φάτε αλληλεγγύη, κερνάει το κόμμα.

Είχα δικαίωμα στο Ταμείο Ανεργίας για 9 μήνες. Πόσες εισφορές έχω πληρώσει; Κανείς απάντηση μήπως; Κράτος Δικαίου και γαμώ. Όλοι το ίδιο, νόμιμα, δημοκρατικά και με βάση το εργασιακό Δίκαιο.

Σημείωση, στη δήλωσή μου ήταν όλα τα έσοδα μου.

Το ταμείο ανεργίας είναι 360 ευρώ.

Εφορία για μισθούς της πούτσας πέρυσι 330 ευρώ.

Χαράτσι για το πατρικό μου σπίτι (40 ετών 70 κάτι τετραγωνικά το ηλεκτροδοτούμενο μέρος) 350 ευρώ.

Ενίσχυση για πετρέλαιο και τέτοια γιοκ, δε δικαιούμουν λέει. Ότι πεις ρε μεγάλε, τις καρδιές μας θα χαλάσουμε; Εδώ κινδυνεύει η «πατρίδα», δηλαδή οι τράπεζες, τα ΜΜΕ, περίπου 2000 οικογένειες που κατέχουν σχεδόν το 80 % του πλούτου, μερικές δεκάδες χιλιάδες αργόσχολοι που διορίστηκαν με κομματικά κριτήρια, και μερικές δεκάδες χιλιάδες «επιχειρηματίες» που μοναδικός πελάτης ήταν το κράτος (πρέπει να ξέχασα και μερικούς άλλους αλλά βαριέμαι). Τα υπόλοιπα 10.000.000 άτομα περίπου τα γράφουμε στα παπάρια μας για το καλό της «πατρίδος». Αν και 10.000.000 που έζησαν και θέλουν Δίκαιο δεν υπάρχουν (λίγο περίεργο, αλλά εξηγείται).

Συνεχίζουμε. Ρεύμα, νερό τηλέφωνο και κινητό; Βάλτε σχεδόν τα ελάχιστα (30 το μήνα, 20 το τετράμηνο, 24 το μήνα, 23 το μήνα αντίστοιχα). Τώρα θα μου πει κάποιος και θα έχει Δίκαιο «καλά ρε μαλάκα, μου θέλεις και τηλέφωνο τέτοια εποχή, πάμε καλά;». Πολύ σωστά, θα το κόψω, θα του απαντούσα. Τι δουλειά έκανες είπαμε, πώς τη βρήκες, τι φορολογική δήλωση, τι φορολογική δήλωση έκαναν οι γονείς σου είπαμε και κυρίως τι δουλειά; Φαντάσου βρε γαμημένε (θα του έλεγα) να ρθω να ψάξω που μένεις και να είσαι σε καμιά σπιταρώνα 100+ τετραγωνικών νέας τεχνολογίας και να δω δήλωση 10.000 ευρώ και να έχεις αλλάξει και 4-5 αυτοκίνητα ή μηχανές μέσα σε μια εικοσαετία και να μου μιλάς μετά για την «πατρίδα», για τον «εργάτη» και του πώς ήρθαν οι κακοί να μας τα πάρουνε όλα και τέτοια. Σου γαμώ το σπίτι μετά με το Νόμο ναι ή όχι;

Και που το πάω τώρα; Τώρα το πάω στην Κύπρο το θέμα. Αν είναι να δείξουμε αλληλεγγύη τέτοιου τύπου στην Κύπρο, καλύτερα να μην το κάνουμε. Αν όμως χρειαστούν κάτι άμεσα (είδη πρώτης ανάγκης) θα πρέπει να βγάλουμε όχι μόνο την ανθρωπιά μας, αλλά και την εξυπνάδα μας για να τους βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, μέχρι να σταθούν στα πόδια τους ξανά, συντομότερα από όσο πιστεύουν οι περισσότεροι νομίζω. Όσα λάθη και να κάνανε, αυτό που τους επιβλήθηκε ήταν απάνθρωπο και τρομοκρατία. Μπορούσε να γίνει και με πιο ήπιο τρόπο, αλλά αποφασίζουν στενόμυαλοι. Το μόνο καλό που βγαίνει σιγά σιγά, ειδικά στην Ευρώπη, είναι ότι οι υπερεξουσίες των τραπεζών τελειώνουν. Και πολύ κράτησε το σπορ. Πάντως όπως είδατε, οι ζωές μας είναι άμεσα συνδεμένες με τις τράπεζες σε όλα τα θέματα (μισθούς, αποταμιεύσεις κλπ.). Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό το θέμα, ε; Και φυσικά, ήδη το πληρώνουμε ακριβά αυτό και κάποια στιγμή πρέπει να μπει μια τελεία και να αρχίσει καινούργια παράγραφος γιατί αν συνεχίσει έτσι, δε θα πάει για πολύ.

Πάντως, και 2 χρόνια πριν να μας έλεγαν «παιδιά, τύχατε το παγκόσμιο τζόκερ και ξεχρεώσατε χωρίς να έχετε άλλη υποχρέωση, αλλά πρέπει από εδώ και στο εξής να τα βγάζετε μόνοι σας για τη συνέχεια» πάλι για τον πούτσο θα ήμασταν ήδη.

Το μήνυμα λοιπόν του 1821 σήμερα, εγώ το εκλαμβάνω ως αντίσταση σε οτιδήποτε μη ανθρώπινο. Γιατί όποιος έχει έρθει κοντά με το Χάρο, το θυμάται και σε καμία περίπτωση δε θέλει τα αγαπημένα του πρόσωπα να ζήσουν ως σκλάβοι κανενός είδους. Και αν είναι δυνατόν, κανένας σκλάβος πουθενά. Είναι υποκρισία και ύβρης πάντως να μην ξέρεις πώς να ενώσεις τους ανθρώπους στον τόπο σου, τουλάχιστον τους συντριπτικά περισσότερους, ώστε να πατήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι στα πόδια τους και να τα ρίχνεις μόνο στους άλλους. Αλητεία και αηδία.

Τέλος, ο μόνος μεγαλύτερος πόλεμος που γίνεται πάντα αλλά στις μέρες μας αγριεύει, είναι ο πόλεμος ανάμεσα στο Δίκαιο και στο Άδικο. Ας πάρει θέση ο καθένας μόνος του σύντομα πληρώνοντας το τίμημα και μετά βλέπουμε τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί. Και όπως καταλάβατε, τα κόμματα, τουλάχιστον αυτά που έχουμε στο κοινοβούλιο, ζούνε και επιβιώνουν γιατί ξέρουν να χωρίζουν, όχι να ενώνουν.

Ο πραγματικός Εθνικός Ύμνος πάντως σε μια στροφή λέει:

'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Όλες οι κρίσεις στον τόπο μας θα τελειώσουν μόνο αν νικήσει το Δίκαιο. Και το Δίκαιο θα νικήσει μόνο όταν νικήσουμε το Φόβο. Και εγώ προσωπικά, μεγαλύτερη επανάσταση από το να ζούμε σαν άνθρωποι επιτέλους, δε βλέπω. Και εδώ, και στην Κύπρο, και στην Ευρώπη και στον κόσμο ολάκερο.

Καλή λευτεριά στο Δίκαιο και ότι Ανθρώπινο έχει μείνει.

http://www.youtube.com/watch?v=HR1gdUQSqeE

Όταν αποδίδεται Δικαιοσύνη, το μεγαλείο είναι κοντά.

Καλημέρα σε όλους τους αναγνώστες. Αυτό το μήνυμα δεν είναι για όλους, είναι για τους φίλους μου που γνώριζαν κάποιες λεπτομέρειες που οι υπόλοιποι δε γνωρίζετε. Παρότι δεν είναι για όλους είναι αρκετά διδακτικό, αλλά τέλος πάντων.

Ήθελα να γράψω για κάτι πολύ σημαντικό που έγινε στα Γιάννενα στις 15 Μαρτίου. Ήταν τόσο σημαντικό, που ο ουρανός από μαύρος και γκρίζος έγινε φωτεινός. Μέχρι και ο ήλιος βγήκε. Στις 15 Μαρτίου αποδόθηκε Δικαιοσύνη για ένα από τα προσωπικά και οικογενειακά μαρτύρια που περνούσα όλα αυτά τα χρόνια.

Μπορώ να δηλώσω δημόσια, ότι όταν αποδίδεται Δικαιοσύνη, δεν το ξεχνάς. Και παρά το γεγονός ότι στη δικιά μου περίπτωση δε γινόταν να αποδοθεί πλήρως, και αυτό που έγινε ήταν αρκετό για να νιώσω ξανά μια μικρή ελπίδα. Όχι μόνο ως άνθρωπος, αλλά και ως φορολογούμενος, και ως πολίτης αυτής της Χώρας. Γιατί να ζήσω δύσκολα λόγω της οικονομικής κατάστασης θα το αντέξω. Να συνεχίσω να ζω χωρίς να αποδοθεί Δικαιοσύνη για μια σειρά από πράγματα, όχι.

Αυτό το μήνυμα αφιερωμένο στους φίλους μου που πέρασαν μέσα από μένα μια ακόμα στεναχώρια. Οι περισσότεροι δικοί μου άνθρωποι φοβόντουσαν μην αρπαχτώ με τους Δικαστές, όπως παραλίγο να γίνει την προηγούμενη φορά. Είναι προφανές ότι όταν η αδικία κοντεύει να σε πνίξει και δεν το καταλαβαίνει το Δικαστήριο, ποιον να περιμένεις να καταλάβει;

Αυτή τη φορά όμως, δεν ήταν καθόλου έτσι. Από την ώρα που μπήκαν μέσα οι συγκεκριμένοι Δικαστικοί Λειτουργοί και όχι Δημόσιοι Υπάλληλοι που έκαναν επίδειξη εξουσίας, υπήρχε ηρεμία και ψυχραιμία. Παρακολούθησα όλες τις υποθέσεις και με τις ερωτήσεις τους και την ψυχική τους ηρεμία, παραδέχομαι ότι έμεινα μαλάκας με την καλή έννοια. Δε νομίζω να υπήρχε ούτε ένας στην αίθουσα που να αισθάνθηκε αδικία. Άσε που όσοι πήγαιναν να τη γλυτώσουν με τους παραδοσιακούς τρόπους π.χ. πονάει ο κώλος μου και να χαρτί από γιατρό για αναβολή έπαιρναν τον πούλο με κόσμιο και ευγενικό τρόπο, όπως θα έπρεπε.

Μετά ήρθε η ώρα η δικιά μου. 5 χρόνια περίμενα για αυτό και είχα εξαντλήσει όλα τα Νόμιμα όρια. Το τίμημα, το γνωρίζω μόνο εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι. Νομίζω από τα πρώτα 3-4 λεπτά κατάλαβαν τι έγινε. Αφού τους εξήγησα και κάποια άλλα πράγματα τα οποία δεν ήταν γραμμένα, και τα κατάλαβαν όλα μετά περίμενα την απόφαση.

Ανοίξτε λίγο τα μάτια σας και δείτε την απόφαση.

Οι «επιχειρηματίες» έφαγαν 4 χρόνια έκαστος και αν δεν πληρώσουν όσα οφείλουν ξεκινούν την καριέρα τους στη φυλακή. Ναι παιδιά, αλήθεια είναι. Και αλήθεια είναι ότι όταν άκουσα τον εισαγγελέα να προτείνει την ποινή βούρκωσα και εγώ ξέρω πως κρατήθηκα να μην κλάψω σα μωρό παιδί. Όλοι ξέρετε ότι δε γίνεται να αποδοθεί Δικαιοσύνη εντελώς σε σχέση με αυτό που έκαναν. Πάντως να τη γλυτώσουν τώρα πλέον, δε γίνεται. Άσε που όλοι οι δικηγόροι που ήταν παρόντες έμειναν μαλάκες και με το στόμα ανοιχτό. Άντε τώρα με τέτοιο δεδικασμένο να υπερασπίσουν απατεώνες και να νομίζουν ότι θα πέσουν στα πούπουλα.

Αρκετοί φίλοι μου, μου είχαν πει ότι στους Δικαστικούς Λειτουργούς έχουν αλλάξει λίγο τα πράγματα. Είδα όπως όλοι μας και κάποιες αποφάσεις γενικότερου ενδιαφέροντος που μου έδωσαν ελπίδα, αλλά φοβόμουνα μήπως είναι στάχτη στα μάτια μας. Τώρα, που το είδα και εγώ σε μια από τις δικές μου περιπτώσεις, το παραδέχομαι, έχουν αλλάξει λίγο τα πράγματα αλλά χρειάζεται περισσότερο. Το κακό είναι χρειάζεται λίγος χρόνος και δεν ξέρω αν τον έχουμε ως Χώρα.

Επίσης, σε ένα παλαιότερο μήνυμα είχα τίτλο: Ανέκδοτο με μια λέξη: Δικαιοσύνη. Μέχρι τώρα έτσι ήταν και για αυτό φτάσαμε ως εδώ. Τώρα όμως, για να γίνει η μετάβαση αυτή που πρέπει να γίνει για να ζούμε σαν άνθρωποι επιτέλους, δε θα πρέπει να είναι ανέκδοτο. Θα πρέπει να είναι πραγματικότητα. Χώρα που δεν έχει Δικαιοσύνη, δεν είναι Χώρα.

Τέλος, και με αφορμή αυτό που γίνεται τώρα στην Κύπρο, καλώ όσους έχουν λίγο μυαλό στο κεφάλι τους να καταλάβουν λίγο τις μεγαλύτερες ισορροπίες που υπάρχουν. Και αν δεν καταλάβατε ακόμα ότι όταν σπέρνει πανικό ο άλλος το κάνει επίτηδες κρίμα. Πάντως, παρότι ως λαός φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων όλα αυτά τα χρόνια, φανήκαμε αρκετά εξυπνότεροι από όσο νόμιζαν στο ότι δεν έπαιξε πανικός. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και στην Κύπρο, αλλά να το θυμούνται.

Εγώ δεν έχω ξεχάσει τίποτα, και ούτε πρόκειται. Δικαιοσύνη για τη Χώρα μας θα αποδοθεί ο κόσμος να χαλάσει. Και αν χρειαστεί να χρεοκοπήσει ολόκληρος ο κόσμος να γίνει και αυτό, αν και το οικονομικό αυτό όπλο το χάσαμε το 2009. Τότε μπορούσαμε να απειλήσουμε και εμείς απέναντι στους άνευ προηγουμένου εκβιασμούς. Όση μαλακία να δέρνει το μέσο Έλληνα πολίτη ή Ελληνάρα σε πολλές περιπτώσεις, να του χρεώσουν όλα τα λάθη για την παγκόσμια οικονομία είναι προστυχιά και αλητεία.

Πάντως δυστυχώς, δε βλέπω ακόμα να ξυπνάει το Δίκαιο μέσα στους ανθρώπους, και αυτό είναι το πιο αποκαρδιωτικό. Νόμιζα ότι αυτά που έχουν γίνει ήταν αρκετά. Έκανα λάθος. Είχα δίκιο όμως που έκανα υπομονή και δεν έκανα πράγματα για τα οποία μπορεί και να μετάνιωνα μετά.

Και όπως λέω και στον τίτλο: Όταν αποδίδεται Δικαιοσύνη, το μεγαλείο είναι κοντά.

Αφού δε ζητάμε Δικαιοσύνη ως Λαός, θα είμαστε οι καρπαζοεισπράκτορες και τα λαμόγια θα ζούνε ανάμεσά μας χωρίς ίχνος ντροπής.

Όσον αφορά εμένα πάντως, θα τα εξαντλήσω όλα τα Ένδικα μέσα πριν να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ακόμα και τώρα να πέσει η κυβέρνηση –η οποία μας «σώζει»-, αυτό που έρχεται μετά είναι προς το παρόν γάμα τα επίσης. Πρώτα θα πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, να ωριμάσει λίγο ο Δίκαιος Άνθρωπος στον καθένα. Αν γίνει αυτό, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και δε θα μας δεσμεύει καμία υπογραφή και καμία συμφωνία που να βλάπτει το Δημόσιο Συμφέρον. Γιατί τότε, θα είμαστε Άνθρωποι που διεκδικούν με Δίκαιους λόγους να ζήσουν ως Άνθρωποι. Όχι συνένοχοι και ουδέτεροι στην αδικοπραξία και το έγκλημα. Και αυτό που με θλίβει ακόμα περισσότερο, είναι ότι οι περισσότεροι θέλουν να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν. Ένα αίσχος και μισό. Δεν πρόκειται να πληρώνω άλλο τη σαπίλα και τη ξεφτίλα. Δεν είναι μάχη πλέον οικονομικού τύπου ή μόνο αξιών.

Είναι ο Πόλεμος ανάμεσα στο Δίκαιο και στο Άδικο. Ή το καταλαβαίνουμε ακόμα όσο είναι καιρός ή θα πάρουμε τον πούλο από όλες τις απόψεις για να επικρατήσουν μόνο 5-10 μεγαλοαφεντικά και τα εθελόδουλα τσιράκια τους.

Τη μέρα που θα ζητήσουμε Δικαιοσύνη ως λαός, θα γονατίσουν και θα υποκλιθούν από Σεβασμό οι πάντες. Όχι κόμματα και μεγαλόστομες παπαριές. Ως Άνθρωποι. 

Εγώ θα το κάνω. Έρχεσαι παρέα;