Αγανάκτηση

Στην παρούσα φάση, είναι σκόπιμο να γίνει μια μικρή διακοπή στο θέμα στης διαχείρισης αποβλήτων καθώς οι συνθήκες επιβάλλουν αλλαγές στην ιεράρχηση των προβλημάτων.
Όταν ολόκληρη η Χώρα βρίσκεται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, δε νομίζω ότι η πρώτη προτεραιότητα είναι η εξυγίανση του εδάφους από το μόλυβδο που υπάρχει στις σφαίρες των δολοφόνων. Ας αποτρέψουμε τη δολοφονία, και βρίσκουμε μετά, και πολύ εύκολα μάλιστα, τρόπους για τη βιοεξυγίανση.
Ο «Οικονομικός Δολοφόνος» χτύπησε. Και χτύπησε πολύ έξυπνα αυτή τη φορά. Συνήθως ήταν πιο ξεδιάντροπος. Εξελίχθηκε και αυτός όμως. Αφού πότισε με Lifestyle τον εσωτερικό μας κόσμο, αφού μας έμαθε ότι δεν αλλάζει τίποτα, κοίτα την πάρτυ σου, όλοι το ίδιο είναι και όλα αυτά τα όμορφα, μπόρεσε να κινείται ανενόχλητος. Από επαγγελματικής απόψεως, του αξίζουν συγχαρητήρια αν το σκεφτείτε…
Είναι προφανές, ότι το Περιβάλλον θα είναι άλλη μια φορά η παράπλευρη απώλεια. Η μεγαλύτερη απώλεια όμως, για άλλη μια φορά επίσης θα είναι ο άνθρωπος. Η απάθεια και η αδράνεια, οι καλύτεροι φίλοι της στασιμότητας, έχουν για άλλη μια φορά την τιμητική τους στα μικρά ανθρωποειδή ρομποτάκια.
Εδώ και μερικές μέρες, έχει ξεκινήσει δειλά δειλά μια ειρηνική διαμαρτυρία, το κίνημα των αγανακτισμένων. Είμαι και εγώ, και δίνω την παρουσία μου από την πρώτη μέρα. Μεγάλες προσπάθειες γίνονται για καπέλωμα και συκοφάντηση, γεγονός που με εξοργίζει καθώς ανήκω στην κατηγορία των ανένταχτων αλλά βαθιά πολιτικοποιημένων. Το περίμενα και δε με πειράζει. Ίσα-ίσα που θα αγχωνόμουν για το αντίθετο.
Βλέπω όμως, ότι οι οργανωμένοι πολιτικοί φορείς εξουσίας (κόμματα), ακόμα στον κόσμο τους είναι. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι τι άλλο πρέπει να γίνει για να χωνέψουν ότι θα πρέπει να υπάρχει μια ελάχιστη απαιτούμενη συνεννόηση. Χθες, σε μια τοποθέτησή μου στην ανοιχτή συνέλευση των ανθρώπων που συμμετέχουν στην ειρηνική κινητοποίηση, είπα ότι αν υποθέσουμε ότι είμαστε η βάρκα που σώζει ανθρώπους από πνιγμό, πρώτη προτεραιότητά μας τώρα πρέπει να είναι να σώσουμε όσους γίνεται περισσότερο. Μόλις βρούμε κάποια ακτή, μπορούμε να συζητήσουμε εκεί ποιο δρόμο θα πάρουμε στη συνέχεια.

Είναι προφανές, ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα έχουν μπει προνομιούχοι «εργαζόμενοι», το περίφημο «λίπος». Δεν έχω πειστεί ότι τα μέτρα ακουμπάν αυτούς.
Δεν είναι ώρα όμως και για τους πλούσιους, τους πολύ πλούσιους, ιδιαίτερα τους κρατικοδίαιτους να βάλουν και λίγο το χέρι στην τσέπη; Δε βαρέθηκαν να βγάζουν Νόμους που να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και μόνο; Τι είδους ψυχασθένεια είναι αυτή; Δηλαδή στη φάση αυτή, που δολοφονείται ολόκληρη η Χώρα και υποθηκεύεται και το μέλλον της, αυτοί μετρούν πόσα δισεκατομμύρια ευρώ έχουν και δεν τρέχει τίποτα; Πόσα θέλετε ρε παιδιά, που σταματάει το κοντέρ;
Ελπίζω τώρα, μετά από όλα αυτά, οι υπερ-προνομιούχοι να καταλάβουν τα σημάδια των καιρών και να πράξουν αναλόγως. Σε διαφορετική περίπτωση, θα βρουν μπροστά τους πράγματα τα οποία απλώς δε φαντάζονται. Η εποχή της αφέλειας, τελειώνει εδώ. Χωνέψτε το.

Τέλος, όσο περίεργο κι αν ακουστεί, το πραγματικό Ελληνικό Πνεύμα, το βλέπω πιο πολύ στα μηνύματα στους τοίχους, κυρίως από ανένταχτους. Ένα από αυτά έλεγε «Αν τα σκατά ήταν χρυσός, οι φτωχοί δε θα είχαν κώλο..». Τα είπε όλα ο ποιητής…