Όπως βλέπεις αγαπητό μου διαδίκτυο, το σχέδιο του
ολοκληρωτισμού συνεχίζεται ακάθεκτο. Η μαζική ψυχασθένεια και δολοφονία
συνειδήσεων που έχουν σπείρει οι από πάνω, μαζί με τη βοήθεια των «εργαζομένων»
προχωράει. Μια χαρά τα πάνε όλοι. Γιατί όχι άλλωστε; Από ποιον να φοβηθούνε;
Τους Νόμους; Τους γράφουνε αυτοί. Την πείνα ή τη δίψα; Το άγχος αν πάθουνε κάτι
αν θα υπάρχει γιατρός να τους βοηθήσει; Κοινώς, στα αρχίδια τους κιόλας.
Άρα, δεν υπάρχει κάτι για να αγχωθούνε. Εξάλλου, όπως θα
είδες και εσύ, ακόμα και βολτίτσα να θέλουνε να βγούνε, έχουν συνοδεία ένστολων
μπράβων, που τολμάνε και φοράνε το εθνόσημο σα μαλάκες και αυτοί, έτσι, για να
νιώθουν όλοι τι σημαίνει «πατρίδα», και προκειμένου να κάνουνε μια διαδρομή
μερικών εκατοντάδων μέτρων, πρέπει να αποκλειστούν μερικά τετραγωνικά
χιλιόμετρα. Ούτε πρώην βασιλιάδες τέτοια χλιδή. Είδες η «Δημοκρατική
Νομιμότητα»;
Είδες πόσο δίκαιο είχε εκείνο το γεματούλικο παιδάκι (το
οποίο ήταν περαστικό εδώ και μερικές δεκαετίες) που μεταξύ άλλων είπε «οι
δημόσιοι υπάλληλοι δεν εξεγείρονται»; Άσε που όσους ήμασταν στις πλατείες τότε (κακώς
ονομάστηκε αγανακτισμένων-και εκεί, αυτοί που μας ονόμασαν έτσι από έξω το
πήραν-) μας είχε χαρακτηρίσει ή κομμουνιστές ή φασίστες ή μαλάκες. Και εγώ όπως
ξέρεις, επειδή δεν είμαι ούτε κομμουνιστής, ούτε φασίστας, κρατάω το μαλάκας.
Επειδή όμως όταν έχει δίκαιο κάποιος θέλω να του το δίνω,
του το δίνω δημόσια τώρα. Και θα το προχωρήσω λίγο παραπάνω. Ο δημόσιος
υπάλληλος, δεν έχει πατρίδα. Είναι άλλη κατηγορία από μόνος του. Είναι
«εργαζόμενος».
Ο επιχειρηματίας, εννοείται ότι δεν έχει επίσης. Δες τις
πολυεθνικές ας πούμε. Με εξαίρεση την πολεμική βιομηχανία και μερικούς ακόμα, η
τέτοιου είδους ειρήνη τους συμφέρει. Και ξέρεις τι είδους ειρήνη. Από αυτού του
είδους που παύεις να είναι άνθρωπος, παύεις να έχεις χώρα (στα πλαίσια βέβαια
του όλοι άνθρωποι είμαστε και οι γνωστές παπαριές), και είσαι απλώς ένας
χαρούμενος καταναλωτής. Αλλά έχεις και δικαιώματα, μη λέμε και μαλακίες. Έχεις
το δικαίωμα να καταναλώνεις βρε αχάριστε. Αν δεν καταλανώνεις, δε μας κάνεις.
Ξέρεις πότε έχει πατρίδα ο «επιχειρηματίας»; Όταν θίγονται
τα συμφέροντα του. Εκεί να δεις αγάπη για την «πατρίδα». Μέχρι και πόλεμο
μπορεί να κάνει τότε, στέλνοντας βέβαια τα παιδιά άλλων να πεθάνουνε. Τα δικά
του τα μπάσταρδα, θα είναι κάπου αυτοεξόριστα στο εξωτερικό, για να έρθουν
μετά, και με τόνους καλοσύνης να μοιράσουν κανένα πιάτο φαί και να ισιώσουν
έτσι. Τον είδαμε τον «εργαζόμενο» που λες, τον είδαμε και τον «επιχειρηματία».
Υποθέτουμε λοιπόν αγαπητό μου διαδίκτυο τώρα (υπόθεση κάνω,
δεν έχω ψευδαισθήσεις), ότι βρίσκεται και μια ομάδα έντιμων ανθρώπων σε επίπεδο
δικαστικών λειτουργών και εισαγγελέων και τιμάει τον όρκο που έχει δώσει να
υπερασπίζεται τη Δικαιοσύνη. Καταλαβαίνεις, ότι δεν παίζει να γίνει όμορφα και
ειρηνικά κάτι τέτοιο πλέον. Και υποθέτουμε πάλι, ότι αρχίζουν τα δύσκολα και
δεν έχουν σε ποιον να αποταθούν καθώς κανένας δεν πιστεύει σε τίποτα. Ποιος θα
πάει μαζί τους να σταθεί για το Δίκαιο; Ο «εργαζόμενος»; Μπα…Δεν παίζει αύξηση
μισθού…Ο «επιχειρηματίας»; …Μπα…δεν έχει κέρδος…Μήπως ο «αντιεξουσιαστής»; Μπα…δεν
έχει σχέση με μετανάστες…Μήπως ο «υπερπατριώτης»; Μπα…και ποιος θα τους δώσει
μισθό αν πιάσουν τα αφεντικά τους; Μήπως ο χαρούμενος καταναλωτής; Μπα…Τρώγεται
η Δικαιοσύνη; Το κάθε πορνίδιο του Lifestyle; Μπα…Τι να φορέσει για κάτι τέτοιο; Ο επαναστάτης του
πληκτρολογίου; Μπα…Όλοι τα παίρνουν κλπ. Μόνο εγώ και το πληκτρολόγιό μου
είμαστε καλοί, αγωνιστές, δίκαιοι και οι γνωστές πίπες. Δώσε μου λίγο τα φώτα
σου, γιατί τόσο μπερδεμένος, δεν ήμουν ξανά στη ζωή μου για αυτά τα θέματα.
Και μιας και εσύ μόνο είσαι η ελπίδα μου αυτές τις δύσκολες
ώρες, κάνε μου μια χάρη και μην αναπαραγάγεις το θόρυβο όλων των προηγουμένων. Ότι
είχανε να πουν, μας το είπαν όλοι με τον τρόπο τους.
Μόνο η σχετική Νομοθεσία λείπει ακόμα, η οποία θα έρθει με
την ένδειξη του κατεπείγοντος φυσικά.
ΑΡΘΡΟ Πρώτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου